To nije staro selo i dugo je bilo manji zaselak sela Devča. Naseljavanje sela počelo je već 1895. godine kada su se ovde najpre doselile porodice iz vranjskog okruga.
Crnogorska porodica Ugrenovića, koja je živela na Jastrepcu čuvajući imanje i šume porodice Marković, naselila se u Čuburu negde oko 1907. godine.
Naziv je selo po legendi dobilo ovako. Na mestu Jabučevo bio je veliki i gusti jabučar, dom vukova i medveda obrastao gustom šumom. Čobani su se na tom mestu okupljali oko izvora iz kog je voda šikljala, da bi napajali stoku. Onda je jedan od ovčara isekao bukvu, oblikovao je u panj nazvan „čuljina“ i to nabije kao bure u kladanac pa voda krenu da izlazi ravnomerno oko panja. To mesto ovčari nazvaše „Bure čuljina“ pa se vremenom transformisalo u Čubura.
Prva česma u ovom mestu napravljena je još u vreme Turaka, a više puta je prepravljana i dograđivana za potrebe napajanja stoke. Oko izvorišta raste nekoliko velikih hrastova i to je svojevrsno sveto mesto za stanovnike Čubure. Kraj česme se nalaze i dva spomenika koja svedoče o stradanjima ovog sela u toku Drugog svetskog rata. Najpoznatiji Čuburac je najmlađi dobrički partizan Radojko Stojanović Mališa, koji se partizanima priključio sa 13 godina 1941. godine. Poginuo je na Sremskom frontu 1945. godine, kada je već imao čin majora. U dvorištu Osnovne škole „Jastrebački partizani“ u Merošii, podignut mu je spomenik.
Čubura je danas najmanje selo u opštini Merošina, sa manje od sto stanovnika. Nalazi se na najvećoj nadmorskoj visini od 480 do 560 metara. U selu su skoro sve nove kuće, kako stalnih žitelja , tako i bivših Čuburaca, jako povezanih sa zavičajem, koji uglavnom letnje mesece provode u selu.
Do sela postoji put asfaltiran još 1997. godine u jako lošem stanju pa je pristupselu otežan u zimskim mesecima.
