U naručju južnih padina Zlatibora MANASTIR DUBRAVA “ušuškan” pleni lepotom

Divan Manastir Dubrava jedan je od turističkih dragulja Zlatibora, mamac za brojne turiste koji u sve većem broju dolaze na Zlatnu planinu u potrazi za mirom. “Zarobljen” na južnim obroncima planine Zlatibor, na uzvišenju, 30 kilometara od turističkog centra, pet kilometara uzvodno od manastirskog kompleksa Uvac nalazi se on – Manastir Dubarava.

Na jednom od meandara reke Uvac, ovaj manastir je na uzvišenju koje je sa tri strane okruženo kanjonom reke i sa koga se pruža predivan pogled na prelepu prirodu i tok reke. Manastir Uvac je izgrađen u srednjem veku, a za otkrivanje ovog manastira ljudi mogu da zahvale jeromonahu Danilu, koji dok je službovao u manastiru, više od dve godine proveo lutajući po zlatiborskim padinama u potrazi za ruševinama svetinje koja mu se pre dolaska u Uvac počela ukazivati tokom njegovih svakodnevnih molitvi.

Jeromonah Danilo je u proleće 2001. godine pronašao prve tragove svetinje i pune tri godine boravio je u obližnjoj kolibi ili pešačio iz Uvca gde je i dalje službovao, kako bi radio na otkrivanju manastira.

“Samo zlatiborska brda znaju koliko je otac Danilo sa štapom i rancem na leđima prepešačio kilometara, i sa kakvim se sve iskušenjima pri tom susretao, dok nije, milošću Božjoj, u proleće 2001. došao na prostore gde je pre više od trista godina, pred turskom najezdom, do zemlje sravnjena ova pravoslavna svetinja, vekovima tu tihujući, obrasla travom i rastinjem. Treba spomenuti da je, godinu dana, pre otkrivenih zlatnika, na čudesan način Gospod blagoslovio ruke ovog meštanina. Pomažući ocu Danilu, na samim počecima njegovih aktivnosti oko otkrivene svetinje, na rukama ovog meštatina se projavilo znamenje, tako što su mu ruke, prilikom paljenja sveće nad oltarskim delom, iznenada poprimile voštanu boju, nagoveštavajući na taj način da će upravo on u periodu koji sledi otkriti zakopano zlato”, napisao je Aleksandar Jelić za Plavoslavnu Eparhiju Žičku.

Na dubini od 80 cm, meštanin Mitar Đurović, je pronašao skrivnicu sa više od 260 dobro očuvanih mletačkih zlatnika iz 17. i 18. veka. Ovi zlatnici svedok su toga da se manastir nalazio u pograničnoj zoni gde je bila razvijena trgovina sa Mletačkom republikom. Pretpostavlja se da je ovo bila riznica Manastira Pribojska Banja, koji je u tom periodu bio centar Dabrobosanske mitropolije, i da je ovaj manastir bio metoh tog manastira koji je doživeo istu tragičnu sudbinu kao i Banjski manastir, odnosno velika razaranje u XVII i XVII veku.

Meštani su formirali Odbor za obnovu manastira i poklonili zemlju na kojoj je pronađena svetinja a probijen je i izgrađen put do manastira, gde je pomagala Vojska Srbije.

“Gospod kroz Dobrivoja Kneževića iz Dobroselice i njegovu porodicu, šalje ocu Danilu verne pratioce i pomoćnike u godinama koje slede, nakon otkopavanja zidina starog manastira. Osniva se Odbor za obnovu manastira, i kreće se u potragu za novcem. Otac Danilo i brat Dobrivoje, ne štedeći ni vreme ni trud, obilaze firme i pojedince, tražeći pomoć. Supruga brata Dobrivoja, sestra Zorica, kao ikonopisac, imala je udela u oslikavanju ikona u novoizgrađenom hramu”, piše Jelić.

Od novca koji je dobijen za zlatnike počinje obnova prvobitne stare bogomolje posvećene Svetom velikomučeniku Pantelejmonu (mala manastirska crkva), a kasnije i izgradnja veće crkve posvećene Svetom Vasiliju Ostroškom.

Kasnije su izgrađeni i manastirski konaci za smeštaj sestrinstva, gostoprimnica, ekonomski objekti i druge građevine neophodne za život u manastiru.

“Manastir Dubrava je ženski manastir, osam godina od pronalaženja ove bogomolje, kao iskušenica u Manastir Dubravu dolazi, današnja nastojateljica Manastira Dubrava mati Teodora (Čembić). Iako je u svetu bila uspešan pravni zastupnik, menadžer i pravoslavni novinar, mati Teodora ostavlja sve i dolazi da zajedno sa ocem Danilom, kao njegov verni saradnik nastavi obnovu stare Svetinje. Poput vrednih pčelica, rukovođene mudrošću svog oca Danila, pokušavaju da organizuju duhovni život u ovoj nedođiji, bez struje, sa nedovoljnom količinom izvorske vode, bez mnogih potrebnih objekata, i bez brojnih pogodnosti, koje bi život u ovoj obitelji učinile mnogo lakšim. Iako naviknute na drugačiji život, iz sredina odakle su pristigle u ovu Svetinju, danas one u svojim svakodnevnim poslušanjima obavljaju brojne poslove, od koji bi se neki u svetu mogli smatrati muškim: seku drva, testere ručno, kose, krampaju, uklanjaju odrone sa puta, gaje koze, pčelare, sabiraju lekovito i samoniklo bilje i gljive, prave razne meleme, ulja i biljne tinkture, uzgajaju povrće, pletu, bave se rukodeljom i izdavačkom delatnošću, i još mnogo toga”, piše Jelić.

Manastir Dubrava danas je „mali grad“. Završeno je i freskopisanje male crkve posvećene Svetom velikomučeniku Pantelejmonu. 2018. godine, zahvaljujući donacijama i trudu većeg broja ljudi, Manastir Dubrava je dobio u nekim od svojih objekata solarnu energiju.

Skoro svakodnevno meštani, gosti, verni ljudi i turisti pomažu dogradnju Manastira Dubrava, svako čini ono što može. Sa puno ljubavi radi se i stvara oko manastira i u njemu a on tako ponosno stoji i dočekuje goste – Manastir Dubrava.

Tekst je deo projekta „Skriveni duhovni biseri – MANASTIRI I CRKVE OPŠTINE ČAJETINA“ koji je odobren na konkursu za sufinansiranje projekata proizvodnje medijskih sadržaja iz oblasti javnog informisanja na teritoriji Opštine Čajetina u 2021. godini.