Rudnik Soko je od otvaranja zadesilo nekoliko nesreća, a najveća se dogodila 16. januara 1998. godine kada je poginulo 29 rudara. Od 1974. godine do danas stradalo je 57 rudara.
U najtežoj nesreći u rudniku „Soko“ 1998. godine u eksploziji metana u jami stadala su desetorica rudara, a 19 se ugušilo usled nedostatka kiseonika.
Godine 1974. dogodila se još jedna nesreća u kojoj je poginulo 15 rudara.
Godinu dana kasnije, 1975. stradalo je još pet rudara.
Etapu u razvoju rudnika od 1971. do 1978. godin karakterišu učestali jamski požari, rudarske nesreće, izboj gasa uglja i srenskog materijala iz masiva u radni prostor i pad proizvodnje.
U periodu od 1979. do 1999. godine završena je sanacija i oporavak rudnika, proizvodnja je rasla, kao i investicije. Kako se navodi na sajtu JP PEU “svi ekonomski pokazatelji su pozitivni i realizuje se sanaciono investicioni program”. Ukupna proizvodnja za taj period iznosila je 3 311 621 tona uglja.
Pre četiri godine lift sa rudarima pao je sa visine od deset metara, tada su povređena četvorica rudara, jedan od njih teže.
Eksploataciono polje ležišta uglja rudnika „Soko“ zahvata atare sela Čitluk, Vrelo i okolnih sela i naselja istočno, severoistočno i zapadno od sela Čitluk.
Regionalnim putem Sokobanja-Aleksinac, rudnik je povezan sa auto putem (E-75) Beograd-Niš-Skoplje, preko Rtnja sa magistralnim pravcem Paraćin-Zaječar, a što omogućava nesmetani transport uglja u sva područja Srbije i šire.
Povezanost rudnika sa železnicom Srbije ostvarena je asfaltnim putem Sokobanja-Кnjaževac-Rgošte, gde poseduje utovarno-ražirnu stanicu kpaciteta oko 2 000 tona komercijalnog uglja.
Početak eksploatacije uglja na ovom mestu datira od 1898. i 1908. godine, pa do 1922. godine kada je o rudniku „Soko“ prvi put pisao Ridiger.
