U zaseoku Đurići na planini Tari, Josif Pančić je prvog avgusta 1877. godine pronašao novu vrstu omorike koja je po njemu dobila ime – Pančićeva.
Josif Pančić (Ugrini kod Bribira, 17. april 1814 — Beograd, 25. februar 1888) bio je srpski lekar, botaničar i prvi predsednik Srpske kraljevske akademije.
Pančić je prvi put čuo da u Zapadnoj Srbiji postoji posebna vrsta četinara – omorika, 1855. godine.
Deset godina kasnije je dobio dve njene grane. Trebalo je da prođe još deset godina da na planini Tari, u zaseoku Đurići, 1. avgusta 1877. pronađe do tada nepoznati četinar – omoriku koja je po njemu dobila ime – Pančićeva omorika (Picea omorika (Pančić) Purkyne).
Pančićev sveobuhvatni doprinos nauci je nesporan. Tokom svoga višegodišnjeg rada otkrio je 102 i opisao oko 2.500 biljnih vrsta.
Po njemu su (između ostalog) nazvani: Pančićeva potočarka, Pančićeva udovičica (Knautia pancicii), Pančićeva graolika (Lathyrus pancicii), Pančićeva vodnjača (Orobanche pancicii), Pančićeva runjika (Hieracium vranjanum), srpska pančičija (Pimpinella serbica), Pančićev zvinčac (Bupleurum pachnospermum), Pančićev vijuk (Festuca panciciana), Pančićev šeboj (Erysimum comatum), Pančićev pelin (Artemisia pancicii), Pančićev mleč (Lactuca pancicii), Pančićev dragušac (Jacobaea pancicii), gljiva Tilletia pancicii kao i Pančićev skakavac, koga je otkrio 1881. šetajući se po Mokroj Gori.
Sva ta imena je zaslužio ili otkrivanjem novih taksona ili su mu ih posvetili kolege prirodnjaci – Česi, Austrijanci, Italijani, Hrvati, Mađari, njegovi savremenici i rani poštovaoci.
U njegovu čast je 1858. botaničar Viziani (Roberto de Visiani, 1800-1878) nazvao čitav jedan novi rod – Pancicia (pančićevka).
Po njemu je nazvan i najviši vrh Kopaonika (Pančićev vrh) na kome se nalazi mauzolej sa njegovim posmrtnim ostacima.
