Na današnji dan, 15. februara 1942. godine umro je srpski kompozitor i dirigent Stanislav Binički, autor “Marša na Drinu”, direktor Beogradske opere (1920-25).
Godine 1899. osnovao je Beogradski vojni orkestar, a sa Stevanom Mokranjcem Srpsku muzičku školu. Komponovao je prvu izvedenu srpsku operu “Na uranku” (1903), na tekst Branislava Nušića.
Stanislav Binički je bio uvažena ličnost kada je, krajem tridesetih godina 20. veka, pozvan da po prvi put čuje novopostavljena zvona na novoj, upravo završenoj crkvi Svetog Aleksandra Nevskog na Dorćolu u Beogradu. Prema zapisu u crkvenom letopisu Binički je, slušajući, u oduševljenju uzviknuo: „Eto konačno i Beograd dobi prava crkvena zvona“.
U njegovoj rodnoj Jasici kod Kruševca svake godine se održava muzička manifestacija Dani Stanislava Biničkog, u okviru koje su nastupili mnogi ugledni solisti i ansambli. Postoji i Binički (TV film). Po njemu su nazvani Pevačka družina Binički i Muzička škola „Stanislav Binički”.
Njegova supruga bila je Miroslava Binički, rođena Frida Blank, Nemica koju je upoznao tokom studija u Minhenu.
Od 1924. posvećuje se komponovanju, poznat je i po tome što je za svoje kompozicije koristio folklorne motive. Njegovo najpoznatije delo je, prva u srpskoj muzici, opera Na uranku, opera u jednom činu iz 1903, na tekst Branislava Nušića, koja se smatra prvom srpskom operom sa elementima narodne muzike.
Prvi svetski rat sa svojim Orkestrom Kraljeve garde odveo ga je na Krf, gde je i u ovom teškom vremenu Binički sa svojim orkestrom aktivan organizujući humanitarne koncerte na Krfu i u Solunu, a potom kad su prilike to dozvolile koncertna aktivnost nastavljena je posle rata tačnije 1916. u Parizu, Lionu, Bordou, Tuluzu, Montabanu, Oranžu, Marselju, Tulonu i Nici.
Turneja u Francuskoj je bila više nego uspešna. Zbog velikog interesovanja Francuska je zatražila od Srbije da dozvoli Stanislavu Biničkom i orkestru Kraljeve garde da produži boravak i turneju po Francuskoj, što je depešom potvrđeno, a Francuska je još neko vreme mogla uživati u koncertima pod palicom Stanislava Biničkog.
Naredne godine 1917-te, Udruženje kompozitora i muzičkih izvođača Francuske, Stanilava Biničkog su proglasili za svog počasnog člana.
Autor je većeg broja kompozicija za vojne duvačke orkestre: uvertire Iz mog zavičaja, ciklusa narodnih pesama u obradi Na Liparu, ciklusa Pesme iz Južne Srbije i Mijatovke, vojnih marševa Na Drini i Paradni marš.
Smatra se da je najpoznatiji srpski marš, Na Drinu, Binički posvetio pukovniku Stojanoviću, koji je poginuo u Kolubarskoj bici.
Komponovao je muziku za bajku Ljiljan i omorika, uvertiru za Vojnovićev Ekvinocio, muziku za pozorišne komade Put oko sveta, Nahod, Tašana i dr.
