Na današnji dan, 11. maja 1933. godine u Zaječaru rođen je legendarni srpski glumac Zoran Radmilović, a preminuo 21. jula 1985. godine u Beogradu u 53. godini.
Zoranu Radmiloviću je otac Momčilo bio sudija, a majka Ljubica, domaćica. Deda po ocu, Rihard Lang, bio je Nemac, arhitekta. Kada se oženio Zoranovom babom Stevkom, prešao je u pravoslavlje i uzeo ime Radmilo. Odatle potiče porodično prezime Radmilović.
Po očevoj želji, upisao je Pravni fakultet u Beogradu i posle dve godine napustio. Potom je studirao na Arhitektonskom fakultetu, koji je takođe napustio, a ubrzo upisao Filološki fakultet, odsek engleski jezik.
Uporedo je oprobao glumačke mogućnošću u KUD „Ivo Lola Ribar“. Tada je odlučio da napusti studije engleskog jezika i posvećuje se glumi.
Na nagovor glavne glumice, koja mu je bila simpatija i sa kojom je bio partner u kulturno-umetničkom društvu, upisuje i postupno apsolvira glumu na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju i započinje karijeru u Beogradskom dramskom pozorištu (1962—1968), u kome je prvobitno nastupao u manje značajnim predstavama.
Diplomirao je 1963. godine po povratku iz vojske.
Godine 1964, zbog odustajanja Ljube Tadića, Radmilović dobija naslovnu ulogu predstavi „Kralj Ibi“ (na sceni Ateljea 212). Tokom nastajanja predstave, njegova glumačka nadarenost dovela je do trijumfa improvizacije (veliki uspeh ostvaruje i na gostovanjima u Parizu, Moskvi, Njujorku, Veneciji ). Kasnije će „svoju scenu“ ponovo predstavljati (zajedno s kasnijim Radovanom III Dušana Kovačevića) dve decenije.
Iako je ostvario niz uspelih uloga u pozorištu (stalni je član Ateljea 212 od 1968. godine do smrti), na filmu i televiziji sve su one ostale u senci „uloge života“ u „Kralju Ibiju“ (čak i kad se radi o briljantnom ostvarenju — ulozi Molijera u istoimenom komadu M. A. Bulgakova, za koju je nagrađen Oktobarskom nagradom Grada Beograda).
Na filmu je debitovao 1962. godine („Čudna devojka”, Jovana Živanovića) i odigrao oko dvadeset uloga. Glavne je ostvario u filmovima „Glineni golub” (T. Janić, 1966), „Ram za sliku moje drage” (Mirza Idrizović, 1968), „Pogled u noć” (N. Stojanović, 1968), „Paviljon 6” (L. Pintilije, 1978), „Srećna porodica” (Gordan Mihić, 1980).
Svoju poslednju, 299. predstavu, „Radovan III” održao je 9. juna 1985. godine, uz velike bolove, ali opet, uz veliku želju i predstava je održana do kraja. Samo tri dana kasnije prebačen je u bolnicu, iz koje se nije vratio.
Preminuo je 21. jula 1985. godine u 53. godini života, na Prvoj hirurškoj klinici u Beogradu, od problema sa digestivnim traktom. Kremiran je, a njegova urna se nalazi u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.
U znak sećanja i neizmernog poštovanja prema velikom srpskom glumcu City Grupa je 2021. godine producirala dokumentarni film “Glumčina” u kojem se kolege i prijatelji sećaju velikana srpskog glumišta, a po scenariju glumca Milana Cacija Mihailovića. Film je prikazan u Radmilovićevom rodnom Zaječaru, Nišu, Beogradu, Vranju.
Krajem aprila 2022. godine filmu “Glumčina”, producenta Olivera Paunovića i reditelja Vladmira Ristića, pripalo je najveće priznanje Međunarodnog festivala dokumentarnog filma „Zlatna buklija“ koje je 17. put održano u Velikoj Plani.
