Na današnji dan, u selu Struganik kod Mionice 1855. godine rođen je vojvoda Živojin Mišić, jedan od najvećih srpskih vojskovođa. Napisao je nekoliko vojnih rasprava, od kojih je najpoznatije delo “Strategija”.
Na samom početku svoje četrdesetogodišnje službe, bio je učesnik srpsko-turskih ratova (1876 – 1878), kao pitomac-narednik, kasnije potporučnik. U tim ratovima stekao je prva ratna iskustva.
Pored četvorogodišnje Artiljerijske škole završio je Austro-Ugarsku školu gađanja u Bruku i dvogodišnju pripremu za generalštabnu struku.
Učestvovao je i kratkotrajnom Srpsko-bugarskom ratu 1885. godine.
Punih šest godina pored redovnih dužnosti predavao je strategiju na Vojnoj akademiji.
Nakon Majskog prevrata bio je primoran da se penzioniše u činu generalštabnog pukovnika, pošto je smatran previše bliskim svrgnutoj dinastiji Obrenovića, ali je reaktiviran 1909. godine, tokom aneksione krize na lični zahtev načelnika Vrhovne komande generala Radomira Putnika, kome je bio pomoćnik.
Mišić je pomogao generalu Putniku da sastavi srpski ratni plan u eventualnom ratu sa Austro-Ugarskom.
I u Balkanskim ratovima Mišić je takođe bio pomoćnik načelnika Vrhovne komande, generala Putnika, i bio je njegova desna ruka. Neposredno je sarađivao na planiranju i rukovođenju operacijama protiv turske Vardarske armije, zbog čega je posle Kumanovske bitke unapređen u čin generala.
Posebno se istakao pravilnom procenom situacije prvog dana bitke na Bregalnici, kada je srpska Vrhovna komanda u Skoplju razmatrala pitanje na kojoj liniji će primiti odsudnu bitku. Usvajanje njegovog predloga imalo je presudan uticaj na dalji tok i konačan ishod odlučujuće bitke Drugog balkanskog rata. Po završetku ovog rata, Mišić je po drugi put penzionisan.
Međutim, pred samo izbijanje Prvog svetskog rata, opet je bio reaktiviran i postavljen za pomoćnika načelnika Vrhovne komande.
Tokom Kolubarske bitke, generalu Mišiću je predato zapovedništvo nad Prvom armijom, koja je tada bila u vrlo teškoj situaciji. Najviše zahvaljujući njegovim ličnim naporima i znanju, Prva armija se od jedinice u rasulu pretvorila u formaciju sposobnu za borbu.
Mišić je insistirao na dubljem povlačenju, skraćenju fronta cele srpske vojske, kojim bi se ostalim armijama dalo vremena za odmor, popunu zaliha i snabdevanje. To njegovo “kockanje” se isplatilo pošto je austrougarska vojska previše raširila svoje linije, pa je teško poražena u kasnijem srpskom kontranapadu. Za zasluge i izvojevanu pobjedu, Mišić je 1914. godine unapređen u čin vojvode (maršala).
Nakon novog združenog napada nemačke, austrougarske i bugarske vojske na Srbiju u oktobru 1915, kada se srpska vojska povukla, Mišić je predložio da se izvrši protivnapad. Ovaj predlog su odbili ostali zapovednici armija na sastanku u Peći i i usledilo je povlačenje.
Nakon ovoga predao je zapovedništvo armije i otišao na lečenje u Francusku.
Sredinom 1916. godine ponovo je postavljen za zapovednika Prve armije koja je zaustavila i naterala na povlačenje bugarsku vojsku i oslobodila Bitolj.
Pred kraj rata u junu 1918. zamenio je mesto s generalom Bojovićem i postavljen je za načelnika štaba Vrhovne komande.
Zapovedao je srpskom vojskom prilikom proboja Solunskog fronta u septembru iste godine, i za dva i po meseca je oslobođena Kraljevina Srbija.
Kao najznamenitiji vojskovođa Prvog svetskog rata i srpske ratne istorije, od svog naroda smatra se legendom.
Umro je u Beogradu, 20. januara 1921. godine u svojoj 66. godini života.
