Manastir Sopoćani, inače dom Svete Trojice, podigao je kralj Stefan Uroš I (1243—1276) nedaleko od izvora reke Raške na 17 km zapadno od Novog Pazara.
Na izvorištu srpske srednjovekovne države Nemanjića, treći sin kralja Stefana Prvovenčanog iza sebeje ostavio zadužbinu koja svojom veličinom i lepotom nadmašuje sve dotadašnje srpske crkve.
Freske manastira Sopoćani su pravo remek-delo umetnosti, što je mnogo godina kasnije manastiru donelo svetsku slavu.
Danas su Sopoćani jedan od najznačajnijih srpskih spomenika kulture, 1979. godine našao se na UNESKO-voj listi svetske baštine u sklopu spomenika srednjeg veka objedinjenih pod zaštićenom celinom Stari Ras i Sopoćani.
Teško je precizirati kada su Sopoćani podignuti, pretpostavka je da je manastir podignut u drugoj polovini vladavine kralja Stefana Uroša I, oko 1260. godine.
Do ovakvog zaključka došlo se zaobilaznim putem, s obzirom na to da je živopis manastira nastao šezdesetih godina 13. veka.
Tokom perioda osmanlijske vlasti, u 17. veku, manastir je značajno stradao, a obnovljen je u prvim decenijama 20. veka.
Nakon obnove Sopoćani su jedno vreme bili ženski manastir. Posle dolaska deset monaha i iskušenika iz manastira Crna Reka 1996. godine manastir ponovo postaje opštežiteljni, kao što je bio u srednjem veku.
Danas broji trideset monaha i iskušenika.
Pripada Eparhiji raško-prizrenskoj Srpske pravoslavne crkve. Kao celina predstavlja nepokretno kulturno dobro kao spomenik kulture od izuzetnog značaja.
